Dziękuję za wspomnienia

Joyce pamięta rzeczy, których nie powinna pamiętać. Zna uliczki Paryża, pomimo że nigdy nie była w Paryżu. I to nie jest wszystko, co przydarza się jej po nieszczęśliwym wypadku. Justin jest rozwiedziony, samotny i trochę samolubny. Postanawia zrobić coś na co nigdy by się nie odważył, postanawia oddać krew i to zdarzenie również zmienia jego życie…

Tematyka: miłość; deja vu; wspomnienia; nieszczęśliwy wypadek; niewyjaśnione wydarzenia
Fabuła: czasami zbyt przewidywalna; czasami zbyt „ciężka”
Brutalne sceny: raczej brak
Sceny erotyczne: brak
Wulgaryzmy: brak (ale pewności nie mam!)
Ryzyko występowania łez: duże
Czy warto mieć ją na półce: tak

Jako pierwszą poznajemy w książce osobę Joyce. Młodą kobietę, mężatkę, niebawem matkę…Niestety kiedy śpieszy się by odebrać telefon, potyka się, nieszczęśliwie spada ze schodów i trafia do szpitala. Przez ten wypadek jej życie diametralnie się zmienia. Jak? Nie powiem Wam, bo zdradzę Wam fabułę ;) No dobra, zdradzę Wam trochę, bo bez małego zdradzenia się nie obejdzie ;)

Równocześnie poznajemy Justina, rozwiedzionego znawcę sztuki, architekta, który zna łacinę i mówi biegle po włosku. Pewnego dnia, pomimo okropnego strachu przed igłami, postanawia oddać krew, która, jak się okazało, była niemal natychmiastowo potrzebna.

Po powrocie do normalnego życia (jeśli można to tak nazwać, bo życie Joyce już nigdy nie będzie normalne) Joyce zaczyna odkrywać, że zna się na architekturze, śni o wspomnieniach, lecz te wspomnienia nie należą do niej, zamiast sałatek zamawia steki i dosyć dziwnie się czasem zachowuje. Zachowuje się jakby nie była sobą…Zachowuje się jakby ktoś przetoczył jej nieswoje wspomnienia, umiejętności. Już coś Wam krąży po głowie co może się dziać dalej? ;)

Los, tak jakby, zbliża do siebie Joyce i Justina. Spotykają się raz, potem ,zupełnie przez przypadek, drugi i kolejny pomimo, że żyją w dwóch różnych miejscach. W życie obojga wkracza trochę zamieszania i być może szczęścia oraz zmian. Zmian na lepsze życie…

Dziękuję za wspomnienia jest niewątpliwie uroczą książką, z nutą fantastyki, przy której można nieraz się wzruszyć lub roześmiać do łez. Polecam każdej fance (albo każdemu, bo przecież i płeć męska czasem sięga po literaturę romantyczną) twórczości Ceceli Ahern i nie tylko ;) Można się przy niej trochę odprężyć, nie jest ciężka, szybko się ją czyta i przede wszystkim czyta się ją z przyjemnością :)

„Deja vu to gra naszego umysłu…a może szansa na drugie życie?”

Ocena Karoliny: 8/10
Ocena Pauliny: 8,5/10

Karolina