Lato koloru wiśni

Emely nie może się doczekać przeprowadzki swojej najlepszej przyjaciółki do Berlina. Jednak radość z bliskiej obecność Alex przyćmiewa informacja o tym, że dziewczyna planuje zamieszkać ze swoim starszym bratem, którego Emely wprost nienawidzi… Główna bohaterka postanawia ignorować przystojnego Elyasa, lecz szybko okazuje się, że nie będzie to takie proste. Jakby tego było mało, Emely nieoczekiwanie staje się obiektem zainteresowania dwóch chłopaków, którzy różnią się od siebie praktycznie wszystkim.

Tematyka: miłość; tajemnice; nieporozumienia; przyjaźń
Fabuła: lekka; prosta; zabawna; przewidywalna
Brutalne sceny: bark
Sceny erotyczne: raczej brak
Wulgaryzmy: nieliczne
Ryzyko występowania łez: brak
Czy warto mieć ją na półce: chyba tak

W kalendarzu zima, za oknem coś pomiędzy wiosną a jesienią, a u nas dziś „Lato koloru wiśni”.

Ta książka to taka typowa, lekka młodzieżówka, opowiadająca o młodych ludziach i ich miłosnych dylematach. Przyznaję, że chociaż nie wyróżnia się niczym szczególnym, to natychmiast się w nią wciągnęłam i nawet byłam trochę zaskoczona, że tak mile spędziłam przy niej czas.

Książka jest dość schematyczna, bo nie da się ukryć, że par, które się czubiły, a potem nagle [NIE MOGĘ POWIEDZIEĆ CO, BO SPOJLER], w literaturze nie brakuje. Dodatkowo główny bohater w stylu przystojnego kobieciarza i główna bohaterka jako niedostępna, samowystarczalna dama, to też żadna nowość. Mimo to powieść naprawdę mnie wciągnęła i z pewnością stało się tak za sprawą dużej dawki humoru, którą autorka zaserwowała swoim czytelnikom. Historia banalna, ale zabawna, postacie może nie idealne, lecz z pewnością potrafią rozśmieszyć swoim tekstami.

Podobała mi się relacja między Emely a Elyasem, ponieważ była taka drwiąco- sarkastyczna z odrobiną słodyczy, a wymianę zdań między nimi czytało się lekko i przyjemnie.

Ta książka może uchodzić za cegłę i zabierając się za nią martwiłam się, że utknę w tym świecie na dłuższy czas, ale tak mnie wciągnęła, że ani się obejrzałam, a tu nagle koniec.

Główny minus tej powieści? PRZEWIDYWALNOŚĆ. Narzekałam na to, narzekam i narzekać będę, bo jednak, kiedy już na początku można się domyślić, kto jest kim, to trochę psuje zabawę podczas czytania i nawet najlepsza książka traci smak. Nie ukrywam, że zabrakło mi tu elementów zaskoczenia, ale na koniec autorka trochę zmąciła sielankowy nastrój, czym mnie zaciekawiła i dlatego po kontynuację sięgnę na pewno.

Podsumowując: „Lato koloruj wiśni” mimo niedociągnięć mi się podobało i liczę na to, że kolejna część będzie jeszcze lepsza. Myślę, że ta powieść przypadnie do gustu raczej nastolatkom, ale zachęcam do sięgnięcia po nią również tych, którzy szukają lekkiej, niezobowiązującej lektury.

Ocena Pauliny: 6,5/10

Paulina