O PISANIU. NA CHŁODNO

 

LISTOCENZJA z rodziny magicznych #nierecenzji się wywodzi, choć niczym kot, własnymi ścieżkami chodzi. Rządzi się własnymi prawami, nie przejmując się powtórzeniami. Niekiedy interpunkcję olewa - opisuje, jak czuje, nie tak, jak trzeba. Jest zlepkiem myśli, spostrzeżeń, zachwytów, pocztówką z podróży do książkowych bytów.
Historia jej powstania prosta, mało znana: twórczością pierwszej Czarownicy zainspirowana. Z drugiej Czarownicy zaklęcia zrodzona; trzeciej Czarownicy w pełni poświęcona.
Czasem brak jej sensu, czasem trochę smęci; czasem zauroczy, niekiedy zniechęci.
Popada chwilami ze skrajności w skrajność, więc czytasz Przybyszu na własną odpowiedzialność! :)

"PARABATAI to przyjaciel, który wybrał sobie Ciebie na swojego najlepszego przyjaciela, który uczynił waszą przyjaźń czymś trwałym. Taki ktoś na pewno Cię lubi i z pewnością nigdy nie będzie chciał przestać się z Tobą przyjaźnić." (Parabatajka = spolszczony Parabatai)

 W dzisiejszej listocenzji o książce...

• lekkiej, ciut zabawnej, odrobinę poważnej, bardzo refleksyjnej
• bez wulgaryzmów 
• pozbawionej scen erotycznych 
• bez scen brutalnych 
• przy której można uronić jedną łzę
• którą warto mieć na półce 
• którą poleca 9/10 płatków śniegu, pan Kiełbasa i właściciel kebsa
  
  
  Droga Parabatajko,

wszystkie znaki na niebie i ziemi mówią, że dziś powinno być na chłodno, ja jednak, na przekór wszystkiemu, zrobię to bardziej na ciepło. 

Remigiusz Mróz – kojarzysz typa?
Tak, to ten, co podobno pisze za dużo, podobno tylko po to, żeby hajs się zgadzał, podobno z każdą książką coraz słabiej. Tak, to ten sam, co podnosi krytykom ciśnienie, przyciąga hejt jak magnes i odpowiada za niejedną gównoburzę na literackim podwórku.

Cóż…
Może Ci, którzy tak głoszą mają rację, ale ja jestem tylko prosty człowiek ze wsi, aby w tych książkach siedzę, i widać, że się na tym wszystkim nie znam. No, a skoro się nie znam, to się w końcu wypowiem!

 

„Pisanie to układanie puzzli, które nie mają jeszcze
określonego kształtu ani rozmiaru”

O pisaniu. Na chłodno to autobiografia i poradnik w jednym, czyli coś, czego ja unikam. Gdyby nie kontrowersyjnie zimne nazwisko na okładce, pewnie przeszłabym obok tej pozycji obojętnie i teraz byłabym uboższa o wiele wartościowych przemyśleń.

W tej książce znalazłam wszystko, prawdopodobnie nawet to, czego znaleźć nie miałam. Pisania się może nie nauczyłam, co widać, ale odbyłam niesamowitą podróż po świecie początkującego pisarza, który pierwsze litery stawiał w PowerPoincie.
O pisaniu. Na chłodno to taki Mróz na ciepło, z przymrużeniem oka, z przesłaniem. Szczerze mówiąc dopiero po tej lekturze uświadomiłam sobie jak słabo znam twórców powieści, po które sięgam i jaka to dla mnie wielka strata. Remigiusz Mróz obala wiele mitów na swój temat i daje się poznać z zupełnie innej strony, nie tylko jako pisarz, ale też jako czytelnik, przyjaciel, człowiek z pasją. Teraz nie myślę już o Panu Mrozie, jak o typie, który wiecznie chodzi w garniakach i pisze szybciej niż ja czytam, lecz dostrzegam w nim wreszcie prawdziwego książkoholika, fana Kinga i normalnego człowiek, któremu sława nie spadła z nieba.

Ta pozycja wywołała we mnie wiele różnych wspomnień: takich z dzieciństwa typu granie w Contrę na Pegasusie, ale też takich z początku mojej „kariery blogerskiej”, kiedy dopiero odkrywałam booktuba i stopniowa dojrzewałam do tego, by szerzyć czytelnictwo w odmętach internetu. Naszło mnie po tej książce na refleksje, takie głębsze, osobiste, którymi się dzielić nie chcę, lecz jedną się z Tobą podzielić muszę: O pisaniu. Na chłodno przeczytać warto.
I tyle. Kropka. 

Zwykle nie oceniam tutaj okładek, ale tym razem muszę zrobić wyjątek, bo ta książka jest naprawdę doskonale wydana. Twarda oprawa, wstążeczko-zakładka i ta niesamowita wklejka w środku – jestem dumna z wydawnictwa, bo odwaliło kawał dobrej roboty!

 

„Pisząc, możemy przeżyć tysiąc żyć.”

O pisaniu. Na chłodno to świetny klucz do poznania autora - sprawia, że ma się ochotę przeczytać wszystkie książki Remigiusza Mroza, a także te z listy jego ulubionych. Nie mam w szufladzie schowanego żadnego dzieła, a i w głowie na razie nie szaleje mi fabuła własnej książki, ale jeśli, albo raczej kiedy, w końcu dojrzeję do pisania, to z pewnością do tej książki wrócę.

O pisaniu. Na chłodno polecam wszystkim wiernym fanom autora, tym, którzy jeszcze go dobrze nie znają, a zwłaszcza tym, co to w niego zwątpili. Jeśli kiedyś wybiorę się wreszcie na targi książki albo jakieś spotkanie autorski, to normalnie wezmę tę książkę, stanę w tej kilometrowej kolejce, a jak już się w końcu dopcham to powiem: panie, tu mnie pan podpisz!

Mam nadzieję, że Remigiusz Mróz nie poprzestanie na kryminałach i politycznych gierkach, bo po tej lekturze mam coraz większą ochotę na mrozową fantastykę…

 

„Nikogo nie można nauczyć pisania – ale można, a nawet trzeba,
nauczyć tego samego siebie.”

Twoja P.

 Za ciepłe chwile w mroźnym towarzystwie dziękuję wydawnictwu
CZWARTA STRONA